Odcinek 46 - Zrozum mnie , proszę !

Jest godzina 1:46 a ja nie mogę spać, a wena mnie naszła , więc nie mogłam tego przepuścić :) powoli zbliżamy się do końca , ale nic więcej nie powiem :) Zapraszam do czytania :)



Za oknami było ponuro, gęste szare chmury zamknęły jakąkolwiek drogę przedostatnia się promieniom porannego słońca. Obudził ją sąsiad, który głośno stąpał po swoim mieszkaniu , znajdującym się piętro wyżej. Poparła się rękami o kant łóżka i wstała ostrożnie. Przeciągnęła się leniwie i szurając kapciami po podłodze ruszyła do kuchni. Widząc kilka walizek stojących w małym korytarzu , zdziwiła się , lecz po chwili wróciły do niej wspomnienia wczorajszego dnia. Uśmiech wdrapał się na jej twarz. Cieszyła się , że mama nie była na nią zła. Kamila cieszyła się z tego , że zostanie babcią. Wybaczyły jej także nagłe zniknięcie, za co była im ogromnie wdzięczna. Nalała wody do czajnika, a następnie postanowiła wrócić do swej sypialni w celu założenia na siebie normalnych ubrań. Z racji tego , iż była zima , a ona stawała się co raz 'większa' , założyła na siebie czarne , materiałowe ale ciepłe rurki i kremowy, długi , wełniany sweter. Gdy na dźwięk gwizdka weszła do kuchni i zrobiła sobie gorącej herbaty , mała istota żyjąca w dziewczynie zaczęła lekko kopać.
- Moje słoneczko też wstało ? Zaraz zjemy śniadanie - powiedziała czule głaszcząc brzuch z uśmiechem.
- Do kogo Ty mówisz ? - spytała zachrypnietym głosem zaspana Tośka. Nicole podskoczyła przestraszona.
- Matko Boska, weź mnie Tośka nie strasz ! - pisnęła , a serce chciało wyskoczyć jej z piersi z przerażenia.
- Przepraszam Niki, nie chciałam - powiedziała delikatnie siadając przy małym stoliku.
- Przyzwyczaiłam się , że jestem sama . Mówiłam do małej - odpowiedziała wesoło i wyjeła z lodówki potrzebne rzeczy na śniadanie.
- Jak się czujesz ? - spytała po chwili ciszy Tośka. Nicole spojrzała na nią z lekkim uśmiechem.
- Dobrze , jedynie mała strasznie się wierci, prawda kochanie ? - ostatnie słowa wypowiedziała czule i lekko szturchnęla brzuch. Tosia przyglądała się dziewczynie jeszcze przez chwilę , po czym pomogła jej robić śniadanie. Ułożyły kanapki na dużym , kwadratowym białym talerzu oraz zadbały o to , aby każda z nich dostała gorącą herbatę. Gdy Nicole miała iść poinformować rodzicielkę o śniadaniu , ta właśnie wychodziła z pokoju.
- Oo mamo, dobrze że wstałaś. Właśnie szłam Ci powiedzieć , że śniadanie już gotowe - rzuciła radośnie Nicole uśmiechając się do matki.
- Oh kochanie nie trzeba było , przecież dałabym sobie radę - odpowiedziała rodzicielka i obdarzyła dziewczynę uśmiechem.
- Oj przestań mamo, jesteś u mnie i to ja muszę dbać o Twoja wygodę - poinformowała Nicole zasiadając przy stoliku z uśmiechem na twarzy.
- Niki my z Twoją mamą damy sobie radę. Ty musisz odpoczywać - wtrąciła Tośka kiwają głową. Nicole westchnęła zrezygnowana i zaczęła jeść śniadanie
- Nicole .. - zaczęła po chwili ciszy. Dziewczyna z kanapką w ustach mruknęła pytająco. - Skarbie .. powiedz mi , jak Twoje zdrowie ? Jak się mają sprawy z Twoim sercem ? Jak z dzieckiem ? - wypytywała z troską , którą można było dostrzec na twarzy. Nicole odłożyła kanapkę na talerz , wzięła łyk herbaty i zaczęła:
- Ehh .. nie będę was okłamywać, bo i tak dużo przeze mnie przeszłyście za co was bardzo przepraszam. Więc .. z moim sercem nie jest dobrze. Obecnie przyjmuje atropine i sterydy , które mają przyśpieszyć bicie mojego serca. Biorę tylko to , gdyż poprzednie leki albo już nie działają, albo są za mocne a przyjmowanie ich byłoby zagrożeniem dla dziecka. Po urodzeniu małej muszę wyjechać na długie leczenie do Stanów , gdyż tu w Polsce nie są w stanie powiedzieć co tak naprawdę mi jest i nie potrafię tego wyleczyć. Tam też czeka mnie zabieg ..
- Jaki zabieg ? - przerwała jej Tośka. Nicole westchnęła głośno
- Dadzą mi nowe , zdrowe serce - powiedziała cicho. Matka wpatrywała się w dziewczynę ze łzami w oczach , a na twarzy Tosi pojawiło się przerażenie. Zapadła cisza, a w mieszkaniu było słychać ciężkie kroki stawiane w mieszkaniu sąsiada wyżej. Nicole nagle wstała, chwyciła miotłe stojącą obok lodówki i wyszła do salonu. Zdenerwowana uderzyła kilka razy stylem o sufit i krzyknęła:
- Panie weź pan kurwa chodź lżej ! Zaraz mi pan sufit rozwalisz. Musisz chodzic jak słoń ? - po chwili dźwięki ucichły , co zadowoliło dziewczynę i wróciła z lekkim uśmiechem do kuchni, w której nadal panowała cisza. Usiadła na swoim miejscu i kontynuowała jedzenie śniadania.
- Skarbie , pamiętaj , że na mnie możesz liczyć. Pomogę Ci bez względu na wszystko - powiedziała po chwili Kamila pełna spokoju. Dziewczyna uśmiechnęła się lekko .
- Dziękuje Ci mamo - odpowiedziała pełna wdzięczności po czym wstała z miejsca i wtuliła się w matkę. Tę chwilę przerwał telefon Tośki , który właśnie się rozdzwonił.
- To Tom .. - szepnęła i spojrzała na brunetke.
- Tośka proszę nie mów mu gdzie jestem ! Proszę Cię ! Później Ci wszystko wytłumaczę , tylko błagam Cię , nie mów mu ! - rzuciła szybko kiwając przecząco głową i wpatrując się błagalnym wzrokiem w przyjaciółkę. Dziewczyna odebrała.
- Cześć skarbie , co tam ? .. tak , to bardzo się cieszę.. mhmm .. ehh niestety Tom , nie zastaliśmy jej pod tym adresem , ale będziemy szukać jej dalej. Skoro napisała smsa z adresem to powinna być gdzieś w pobliżu ... tak , oczywiście .. mhmm .. oj Skarbie nie wiem jak długo będziemy w Polsce .. no dobrze , uważaj na siebie kochanie ... też Cię kocham głuptasie , pa - z uśmiechem na twarzy zakończyła rozmowę, lecz gdy spojrzała na przyjaciółkę uśmiech znikł.
- Pójdę się przewietrzyć - rzuciła Kamila po czym wstała od stołu, a po chwili było słychać dźwięk zamykających się drzwi.
- Nawet nie wiesz jak okropnie się czułam i nadal czuje , okłamując mojego Toma. Nie wiem czemu to zrobiłam .. - rzuciła z żalem w głosie Tośka. Nicole spojrzała na nią smutnym wzrokiem.
- Wiem , że się martwią , ale ja po prostu nie mogę mieć z nimi kontaktu .. nie chce - odpowiedziała , a ostatnio dwa słowa wyszeptała wbijając wzrok w swoje kapcie.
- Czemu ? - spytała spokojnie przyjaciółka.
- Nie chce być dla nich ciężarem. Mają wystarczająco dużo pracy i swoich problemów , więc nie chce aby dodatkowo martwili się mną. Dobrze wiesz jacy są, będą zaprzeczać lecz i tak się będą martwić. Nie chce aby ze względu na mnie ich kariera się popsuła, a znając Billa , nie potrafiłby się na niczym skupić, dzwonił by co chwilę i pytał jak się czuje albo siedziałby przy mnie i pilnował, wiesz jak on łatwo popada w panikę. Zrobiłam to dla jego dobra . - odpowiedziała cicho . Tośka objęła dłońmy swoją głowę i kiwała nią .
- Ale o dziecku wie , prawda ? - wbiła wzrok w przyjaciółkę , lecz odpowiedziała jej głucha cisza. Nicole siedziała z opuszczoną głową. Łzy cisnęły jej się do oczu. - Nie powiedziałaś mu ? - podniosła głos zaskoczona Tośka.
- I nie powiem ! Nie chce niszczyć tym jego kariery a poza tym chce aby moje dziecko było bezpieczne , miało prywatność ! - rzuciła , a po jej policzku spływały słone łzy. Przyjaciółka podeszła i przytuliła ją mocno. Nicole pozwoliła wziąć górę emocjom. Chciała to z siebie wszystko wyrzucić.
- Dziecko powinno mieć też ojca - wtrąciła po chwili Tośka.
- Wiem , ale chce po chronić , zrozum . Proszę Cię też o to , abyś nic nie mówiła Tomowi - wydusiła przez łzy.
- Ehh dobrze , ale robię to dlatego , że Cię kocham - rzuciła przyjaciółka . Nicole jeszcze bardziej wtuliła się w przyjaciółkę i wybuchła płaczem.

Siedział bezczynnie na skórzanej sofie w swoim pokoju hotelowym. Nie mógł poukładać myśli , nie potrafił się na niczym skupić. Czuł się dziwnie. Ogarniało go szczęście, a także strach, niechęć i zmęczenie. Od dwóch dni nie spał, nie potrafił skupić się na koncertach. Odkąd Tom powiedział mu , że Nicole się odnalazła , jego świat znów się zmienił. Był szczęśliwy , bo przez pół roku czekał na tę wiadomość. Chciał się z nią zobaczyć, porozmawiać dlatego też poprosił Toma o zdobycie jej adresu, a mimo tego bał się spotkania. Bał się , że palnie coś głupiego , że ona już nie będzie tą samą dziewczyną. Była dla niego ważna , a nawet bardzo ważna. Mimo upływającego czasu on nadal ją kochał , więc dlaczego też był obojętny na to wszystko ? Dlatego , że doszedł do siebie , zrozumiał wiele spraw a poza tym miał plany na przyszłość. Nie rozumiał sam siebie. Siedział wpatrujac się w ekran wyłącznego telewizora. Był bardzo ciekawy jak ona się czuje , czy nic jej nie jest, czy się zmieniła nie tylko fizycznie jak i psychicznie. Czy ma kogoś , czym się zajmuje . Chciał wiedzieć o niej wszystko , a jednak ogarniała go obojętność. NAgle drzwi do pokoju otwarty się z hukiem i równie głośno się zamknęły. Nie zwrócił na to uwagi, siedział na sofie jak zahipnotyzowany.
- Bill , muszę Ci coś powiedzieć .. - zaczął delikatnie Tom siadając obok brata. Ten spojrzał na niego uważnie nadal milcząc. - Rozmawiałem z Tosią chwilę temu i .. - zaciął się . Bill spojrzał na niego oczekując dalszej informacji. - Pod adresem , który dostała niestety nie ma Nicole , ale będą jej dalej szukać - odrzekł smutno. Wokalista wbił swój wzrok w czubek swoich butów. W tym momencie opuściły go wszelkie uczucia , a wraz z nimi nadzieją na odnalezienie dziewczyny. Łzy napłynęły mu do oczu, zniekształcając tym samym obraz. Szybko wstał z sofy i ruszył w kierunku drzwi.
- Bill , gdzie idziesz ? - spytał Tom wpatrując się w brata z troską i żalem.
- Muszę się przejść - rzucił szybko i po chwili zniknął za brązowymi drzwiami ..